12. Naar huis
Blijf op de hoogte en volg Vivian
24 November 2017 | Oeganda, Kampala
De reis zit er bijna op. Twaalf weken lang dompelden we ons onder in een totaal andere wereld. In mijn eerste blog schreef ik dat ik me thuis voel in het Afrikaanse. Inmiddels is het (gelukkig!) zo ver dat Rick ook deze gevoelens koestert. En toch - naarmate de tijd vordert - gaan de onderlinge gesprekken steeds vaker over Nederland.
Vol enthousiasme zeg ik dat ik "heel veel zin heb om allemaal leuke kamerplanten te gaan kopen" en "dat kunnen we wel meteen dinsdag doen! Dan hebben we nog geen afspraken staan." Mijn wederhelft heeft een fantastisch tegenargument: we hebben dan nog geen auto tot onze beschikking. Ik moet, een tikkeltje teleurgesteld, toegeven dat het dan niet gaat. Ondertussen passeren we een fietser met minstens twintig kilo plantain achterop. En direct daarna nog één met brandhout voor minstens drie vreugdevuren als bagage.
Ik kijk ook erg uit naar een goede douche. Lekker stabiel warm en met noemenswaardige waterdruk. Dat zou zo lekker zijn. Terwijl ik me dat bedenk rijden we voorbij een jongetje van een jaar of acht. Hij sleept twee volle jerrycans helemaal van de waterpomp naar huis.
Rick verlangt op zijn beurt naar een auto met airco. De open raampjes van de auto zorgen voor een hels kabaal op de verrassend goede weg, waar we plotseling 90 kilometer per uur kunnen rijden. Heuvel-op crossen we opnieuw langs zwaarbeladen fietsen, die nu door de eigenaren aan de hand omhoog geduwd worden. Behoorlijk warm, zo op het heetst van de dag.
Vanaf maandag zijn we weer in de luxe westerse wereld. Dan begint het gemis van de spontane praatjes met onbekende voorbijgangers, de zwaaiende kinderen en de bedrijvigheid op straat. Dan komt de wens om weer terug te gaan. Met in het achterhoofd ook altijd de wetenschap: we hebben het getroffen in ons koude Kikkerlandje.
Vol enthousiasme zeg ik dat ik "heel veel zin heb om allemaal leuke kamerplanten te gaan kopen" en "dat kunnen we wel meteen dinsdag doen! Dan hebben we nog geen afspraken staan." Mijn wederhelft heeft een fantastisch tegenargument: we hebben dan nog geen auto tot onze beschikking. Ik moet, een tikkeltje teleurgesteld, toegeven dat het dan niet gaat. Ondertussen passeren we een fietser met minstens twintig kilo plantain achterop. En direct daarna nog één met brandhout voor minstens drie vreugdevuren als bagage.
Ik kijk ook erg uit naar een goede douche. Lekker stabiel warm en met noemenswaardige waterdruk. Dat zou zo lekker zijn. Terwijl ik me dat bedenk rijden we voorbij een jongetje van een jaar of acht. Hij sleept twee volle jerrycans helemaal van de waterpomp naar huis.
Rick verlangt op zijn beurt naar een auto met airco. De open raampjes van de auto zorgen voor een hels kabaal op de verrassend goede weg, waar we plotseling 90 kilometer per uur kunnen rijden. Heuvel-op crossen we opnieuw langs zwaarbeladen fietsen, die nu door de eigenaren aan de hand omhoog geduwd worden. Behoorlijk warm, zo op het heetst van de dag.
Vanaf maandag zijn we weer in de luxe westerse wereld. Dan begint het gemis van de spontane praatjes met onbekende voorbijgangers, de zwaaiende kinderen en de bedrijvigheid op straat. Dan komt de wens om weer terug te gaan. Met in het achterhoofd ook altijd de wetenschap: we hebben het getroffen in ons koude Kikkerlandje.
-
27 November 2017 - 17:51
Henk:
Ja, leuke voorbeelden die je laten zien dat je zonder auto best nog wel wat kan meenemen. Het is maar net wat we gewend zijn.
Jammer dat de vakantie er weer op zit. Dan gaan we het maar weer doen met de Nederlandse belevenissen. We zien jullie snel.
Ik heb heerlijk genoten van je verhalen. -
28 November 2017 - 10:22
Brigitte:
Allerseerst complimenten voor de inspirerende verhalen erg leuk geschreven.
Wat een fantastische reis hebben jullie gemaakt.
Hopelijk kunnen jullie weer wennen in het koude kikkerlandje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
