5. Einde

De tocht naar het verre Westen is voltooid: vanuit Oost-Flores hebben we in een ruime vier weken het eindpunt, Jakarta, bereikt. Nog maar drie kilometer (en twaalf uur lang, we hebben nog één nachtje) tot het vliegveld en dan hebben we het Indonesische officieel achter ons gelaten.
Hebben we daar zin in? NEE! We zijn een beetje van dit land gaan houden. Alle drie de eilanden die we bezochten, hebben hun eigen charme en schoonheid. Elke stop hadden we wel een maand willen laten duren, in plaats van een maand voor alle stops. Samengevat: Indonesië is een aanradertje.

Dus nu liggen we een beetje depressief te zijn in ons laatste hotelbed. We hebben zojuist onze laatste ayam goreng gegeten, in de laatste warung. Nadat we de laatste Beng-Beng chocoladerepen hadden ingeslagen in de laatste Indomaret. Dit alles nadat we de allerlaatste treinreis over Java hadden gemaakt, onder het genot van videoclips van One Direction (Rick wil graag dat ik mijn vader op de hoogte stel van mijn muziek(wan)smaak - ik nu ook: dan moet ik hier misschien wel van hem blijven). Samengevat: we zijn melancholisch en willen niet naar huis.

Maar goed, het was misschien al duidelijk uit het veelvuldig gebruik van het woordje 'we' (het meervoud van 'ik'!), in voorgaande alinea's: Rick is ook besmet. Ik geef toe dat ik ook even met mijn oren zat te klapperen toen hij - na een large Bintang (620 cc) weliswaar - verkondigde dat hij nog wel eens zou gaan willen backpacken. "Maar dan wat langer, drie maanden ofzo." Samengevat: o, de liefde, hmhm!