7. Twee kanten

Onze laatste week in Madagaskar is aangebroken. We besloten deze week ultiem uit te rusten van alle indrukken die we de afgelopen zes weken hebben opgedaan. Tropisch eiland - incluus blauwe zee en palmbomen en een veel te luxe hotel voor 'ons backpackers' zijn de ingrediënten.

Île Sainte Marie voelt een beetje als Vlieland, heerlijk klein en kneuterig. Rondom de haven hebben zich winkeltjes en restaurantjes verzameld. Op de overige oppervlakte is het prachtig maar valt er niet zoveel te beleven. We hebben een scootertje gehuurd en crossen het eiland over. Nou ja, Rick crosst en ik zit achterop verbaal mee te rijden: "Pas op, gat in de weg! Hobbel! Kijk uit voor die kippen! Een slang, een slang! Wow, zie hoe blauw de zee is - ooo, die hond gaat oversteken!". 's Middags nemen we een duik in de infinitypool (jaja!) en 's avonds kiezen we steeds weer een ander plekje om te eten.

Het Malagasy Vlieland trekt een hoop toeristen. Een groot percentage van deze toeristen is Frans, mannelijk, van middelbare leeftijd en in het bezit van een welvaartsbuikje. Nou ja, een welvaartsbuik. Naast hen loopt zonder uitzondering, een prachtig, donker meisje. Minstens dertig jaar jonger. Ze lopen hand in hand, kussen elkaar aan tafel en de meneer is ook zeker niet te beroerd om daarbij haar vrouwelijk rondingen te betasten. Dit verschijnsel is als een dikke puist met een gele kop er op: er naar kijken maakt misselijk maar toch wordt je blik er steeds naar toe getrokken.

Zeven weken Madagaskar, ze zijn bijna voorbij. Voor reizigers is hier een heleboel fantastisch maar er is een keerzijde. 92% van de bevolking moet rondkomen met minder dan twee dollar per dag. Dat verklaart waarom die meisjes het toelaten, of zelfs opzoeken. Het levert geld op. Het is logisch. En verdrietig.