2. Afvalverwerking
Blijf op de hoogte en volg Vivian
25 Maart 2014 | Indonesië, Labuhanbajo
Het gras is altijd groener aan de overkant. Geloof me: groener dan op Flores ga je het niet vinden. En niet alleen het gras. De bladeren van de honderdduizenden verschillende bomen, hebben hier honderdduizenden verschillende kleuren groen. De rijstvelden, de onrijpe bananen en avocado's in de bomen. Zelfs de prachtige visjes die je ziet tijdens het snorkelen. Dit alles steekt mooi af tegen het ultrablauw van de zee, al dan niet gecombineerd met een roodoranje lucht van een niet onaardige zonsondergang.
Zoals ik al tijdens een eerdere reis in dit dagboek schreef: ik word er haast jaloers op mezelf van. Maar goed, zoals in dit dagboek ook al vaker in gebleken: alles heeft een keerzijde.
Moraal ridder als ik ben, vecht ik doorgaans tegen elk stukje milieuvervuiling dat ik zie. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat ik zelfs als zevenjarige opdonder nog het lef had stoere, twaalfjarige jongens op hun wangedrag (snoeppapiertjes op de grond gooien) te wijzen. Zo ook als vijfentwintigjarige jongedame in Indonesië.
De bermen liggen hier vol met afval. Toen een chauffeur een leeg colablikje (nog wel een traktatie van onze kant!) het raam uitgooide leek dit een mooi moment het gesprek aanwezig gaan. Zijn antwoord? "No problem in Indonesia!"
Enkele dagen later zitten we in de bus naar Labuanbajo. De dame voor ons kotst er naar hartelust op los. Het is hier nogal bergachtig, moet je weten. De, met drab gevulde, plastic! zakjes worden achteloos uit het raam gegooid. Na drie keer komt de gedreven Erasmus MC-zuster in me naar boven. Vol overgave deel ik mijn Primatourtjes met haar. Niet uit eigen belang, ik krijg immers echt geen vomeerneigingen van het geluid van brakende mensen. Gewoon: om de natuur te redden.
Zoals ik al tijdens een eerdere reis in dit dagboek schreef: ik word er haast jaloers op mezelf van. Maar goed, zoals in dit dagboek ook al vaker in gebleken: alles heeft een keerzijde.
Moraal ridder als ik ben, vecht ik doorgaans tegen elk stukje milieuvervuiling dat ik zie. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat ik zelfs als zevenjarige opdonder nog het lef had stoere, twaalfjarige jongens op hun wangedrag (snoeppapiertjes op de grond gooien) te wijzen. Zo ook als vijfentwintigjarige jongedame in Indonesië.
De bermen liggen hier vol met afval. Toen een chauffeur een leeg colablikje (nog wel een traktatie van onze kant!) het raam uitgooide leek dit een mooi moment het gesprek aanwezig gaan. Zijn antwoord? "No problem in Indonesia!"
Enkele dagen later zitten we in de bus naar Labuanbajo. De dame voor ons kotst er naar hartelust op los. Het is hier nogal bergachtig, moet je weten. De, met drab gevulde, plastic! zakjes worden achteloos uit het raam gegooid. Na drie keer komt de gedreven Erasmus MC-zuster in me naar boven. Vol overgave deel ik mijn Primatourtjes met haar. Niet uit eigen belang, ik krijg immers echt geen vomeerneigingen van het geluid van brakende mensen. Gewoon: om de natuur te redden.
-
25 Maart 2014 - 13:31
Rien Janssen:
Zijn wij bij het opvoeden van onze dochter niet wat te ver doorgeschoten met onze pogingen om haar milieubewust-zijn te stimuleren? OK, ik droeg geitenwollen sokken... maar alleen op zon- en feestdagen. En ik heb nooit PPR gestemd.
-
25 Maart 2014 - 19:09
Elvira:
Pyjama's en geitenwollen sollen, amai!
-
25 Maart 2014 - 19:09
Elvira:
Pyjama's en geitenwollen sokken, amai!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
