8. Cirkeltje rond
Door: Vivian Janssen
Blijf op de hoogte en volg Vivian
23 December 2011 | Vietnam, Hanoi
Bijna acht weken later en ik ben terug bij af. Dat klinkt een beetje melancholisch maar zo voel ik me dan ook. Om het toch effe positief te stellen; terug daar waar het allemaal is begonnen.
Acht weken, drie landen, duizenden ervaringen. Ik ben gegroeid. Niet lichamelijk (ik vermoed zelfs dat er een kilootje af is!) maar geestelijk heb ik een groeispurt doorgemaakt. Zo’n spurt waarvan mijn lijf in de puberteit droomde – en die nooit kwam.
Wat ik dan allemaal heb geleerd? Nou, een overzichtje:
1. Baby’tjes hier dragen geen pampers. Ook geen luiers. Dat betekent dat ik ze in het vervolg beter niet meer op schoot kan nemen…
2. Met stokjes eten.
3. Nooit de bus instappen zonder een Primatour tabletje ingenomen te hebben. Met een hoop water! (In wat voor achtbaan ik me ook bevond – nooit misselijk!)
4. Nooit de bus instappen als je net een hele hoop water hebt gedronken. Dan moet je namelijk langs de kant van de weg plassen en dat is niet zo handig als meisje. (En toch deed ik het – zie nummero 3.)
5. Afdingen.
6. De backpack binnen vijf minuten volledig compact en handig inpakken.
7. Primatour tabletjes voorkomen zelfs nog misselijkheid als de hele bus in plastic zakjes (in de prijs inbegrepen) zit te kotsen.
8. Nee zeggen tegen zielig kindjes die centjes willen (soms).
9. Slapen op elk willekeurig moment en elke willekeurige plaats. Op de grond, dan wel in een kingsize bed. In de bus, dan wel de trein.
10. Kiezen. (Het is in acht weken onmogelijk alles te zien – helaas).
Zonder gekheid: waar ik acht weken geleden nog peentjes zweette om in mijn eentje drukke straten van de Vietnamese hoofdstraat over te steken, wandel ik hier nu (tevens in mijn eentje) rond alsof ik het al jaren doe.
Geen berg te hoog, geen dal te diep – eerlijk; dat voelde heus niet altijd zo. Maar met een zeer positief gevoel (en een klein hoopje trots) zit ik nu achter een vreselijk trage computer te typen. Ik heb het ‘m toch maar even geflikt! In mijn eentje!
Over anderhalf uur komt de taxi me halen om me naar het vliegveld te brengen. Bijna thuis. Raar. Ik kan het me nog helemaal niet voorstellen.
PS. Ik vrees dat ik besmet ben met een ongeneeslijk virus. De symptomen zijn enkel en alleen te bestrijden met backpacks, vliegtickets, Lonely Planets en een hele hoop Primatour. In combinatie met een of ander ver land, natuurlijk. Wie weet (lees: hopelijk) wordt deavonturenvanvivian.waarbenjij.nu over een tijdje opnieuw geopend!
Acht weken, drie landen, duizenden ervaringen. Ik ben gegroeid. Niet lichamelijk (ik vermoed zelfs dat er een kilootje af is!) maar geestelijk heb ik een groeispurt doorgemaakt. Zo’n spurt waarvan mijn lijf in de puberteit droomde – en die nooit kwam.
Wat ik dan allemaal heb geleerd? Nou, een overzichtje:
1. Baby’tjes hier dragen geen pampers. Ook geen luiers. Dat betekent dat ik ze in het vervolg beter niet meer op schoot kan nemen…
2. Met stokjes eten.
3. Nooit de bus instappen zonder een Primatour tabletje ingenomen te hebben. Met een hoop water! (In wat voor achtbaan ik me ook bevond – nooit misselijk!)
4. Nooit de bus instappen als je net een hele hoop water hebt gedronken. Dan moet je namelijk langs de kant van de weg plassen en dat is niet zo handig als meisje. (En toch deed ik het – zie nummero 3.)
5. Afdingen.
6. De backpack binnen vijf minuten volledig compact en handig inpakken.
7. Primatour tabletjes voorkomen zelfs nog misselijkheid als de hele bus in plastic zakjes (in de prijs inbegrepen) zit te kotsen.
8. Nee zeggen tegen zielig kindjes die centjes willen (soms).
9. Slapen op elk willekeurig moment en elke willekeurige plaats. Op de grond, dan wel in een kingsize bed. In de bus, dan wel de trein.
10. Kiezen. (Het is in acht weken onmogelijk alles te zien – helaas).
Zonder gekheid: waar ik acht weken geleden nog peentjes zweette om in mijn eentje drukke straten van de Vietnamese hoofdstraat over te steken, wandel ik hier nu (tevens in mijn eentje) rond alsof ik het al jaren doe.
Geen berg te hoog, geen dal te diep – eerlijk; dat voelde heus niet altijd zo. Maar met een zeer positief gevoel (en een klein hoopje trots) zit ik nu achter een vreselijk trage computer te typen. Ik heb het ‘m toch maar even geflikt! In mijn eentje!
Over anderhalf uur komt de taxi me halen om me naar het vliegveld te brengen. Bijna thuis. Raar. Ik kan het me nog helemaal niet voorstellen.
PS. Ik vrees dat ik besmet ben met een ongeneeslijk virus. De symptomen zijn enkel en alleen te bestrijden met backpacks, vliegtickets, Lonely Planets en een hele hoop Primatour. In combinatie met een of ander ver land, natuurlijk. Wie weet (lees: hopelijk) wordt deavonturenvanvivian.waarbenjij.nu over een tijdje opnieuw geopend!
-
23 December 2011 - 08:08
Mama:
Lieve kleine, grote dochter,
Ik ben ook een beetje trots op je hoor, en ook een tikkeltje jaloers . . .
Wat denk je van boerenkool met worst morgenavond?
Een hele goede reis, nu zul je in het vliegtuig ook wel lekker kunnen slapen.
Tot morgen! -
23 December 2011 - 09:38
Bas En Jose:
Ernstige zaak. Het virus is ongeneeslijk. Het zit in je genen. Wij observeren al ruim 50 jaar een patient met hetzelfde euvel. Slechts symptoombestrijding is mogelijk. Genezen... dat nooit. Maar je kunt er prettig mee leven. -
23 December 2011 - 11:49
Corrina En Rudie:
Dat zit echt in je genen hoor vivian!
dus daar kom je echt niet meer van af!!
We wensen je een goede reis en hopen dat je leuke gezellige dagen hebt met je fam,vrienden en vriendinnen want die hebben je al die tijd moeten missen hoor.
Wij vinden het erg stoer en zijn best een beetje jaloers hoor wat het reizen betreft.
Je hebt erg veel ervaring op allerlei gebied opgedaan super hoor!! -
23 December 2011 - 20:29
Sjaak En Plonie:
We hebben genoten van je verslagen en reisden zo toch een beetje mee.
Goede laatste trip naar ons kikkerlandje. We zien je zo weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
