1. Held op sandalen
Door: Vivian Janssen
Blijf op de hoogte en volg Vivian
01 November 2011 | Vietnam, Hanoi
Als het op verkeer aankomt ben ik een angsthaas. Ik wacht te lang met oversteken waardoor 'de' kans met zeer grote regelmaat snel aan me voorbij gaat. Ik begin te sputteren als de maximum snelheid met meer dan tien kilometer per uur overschreden wordt en begin te vloeken als ik rechts word ingehaald. Als ik op mijn beurt een vrachtwagen moet inhalen houd ik de volledige lengte (die met twee aanhangers zijn pittig hoor!) mijn adem in.
Toen ik vanmorgen Hanoi Airport uitliep klonk er een opbeurend getoeter. Van alle kanten. Alsof echt niemand zich aan de regels houdt. Na een taxiritje van een klein uur weet ik wel beter: er zijn geen verkeersregels.
Zoals de taxichauffeur zelf al aangaf (“O, it is the same!”) zit “the thing” (dat is het stuur – in Vietnamees Engels) hier ook gewoon links en rijdt men rechts van de weg. Verrekte logisch; tot je op een vierbaansweg komt. Dan wordt het bij ons beboete onnodig links rijden de normaalste zaak van de wereld. De rechterrijbaan is immers voor alle motorbikes, al dan niet met bepakking zo breed als de gemiddelde Hummer. Nog steeds allemaal heel logisch…
Maar dan beslist mijn taxichauffeur dat zijn voorganger te langzaam rijdt. Het al eerder genoemde getoeter barst los – de praktische uitvoering van een psychische machtsstrijd. Tien, twintig seconden lang bewerkt hij afwisselend de claxon en richtingaanwijzer met harde hand. Met een soort natuurlijke overmacht dwingt hij het witte busje naar de rechter rijbaan, en daarmee de drieëndertig motorbikes naar de vluchtstrook. Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht: “This is how we do that in Vietnam!”.
Bijna ging ik hopen op een beetje brokken en blikschade. Dat had mijn verhaal natuurlijk veel geloofwaardiger gemaakt. Maar nee, ik heb mijn hotel zonder kleerscheuren - en met ingehouden adem bereikt. En daar ga ik nu maar eens van genieten. Met een goed boek in mijn vierpersoons-tweepersoonsbed. Morgen ga ik proberen zelfstandig de straat over te steken.
Het avontuur is begonnen en mijn blog bij deze! heropend.
Toen ik vanmorgen Hanoi Airport uitliep klonk er een opbeurend getoeter. Van alle kanten. Alsof echt niemand zich aan de regels houdt. Na een taxiritje van een klein uur weet ik wel beter: er zijn geen verkeersregels.
Zoals de taxichauffeur zelf al aangaf (“O, it is the same!”) zit “the thing” (dat is het stuur – in Vietnamees Engels) hier ook gewoon links en rijdt men rechts van de weg. Verrekte logisch; tot je op een vierbaansweg komt. Dan wordt het bij ons beboete onnodig links rijden de normaalste zaak van de wereld. De rechterrijbaan is immers voor alle motorbikes, al dan niet met bepakking zo breed als de gemiddelde Hummer. Nog steeds allemaal heel logisch…
Maar dan beslist mijn taxichauffeur dat zijn voorganger te langzaam rijdt. Het al eerder genoemde getoeter barst los – de praktische uitvoering van een psychische machtsstrijd. Tien, twintig seconden lang bewerkt hij afwisselend de claxon en richtingaanwijzer met harde hand. Met een soort natuurlijke overmacht dwingt hij het witte busje naar de rechter rijbaan, en daarmee de drieëndertig motorbikes naar de vluchtstrook. Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht: “This is how we do that in Vietnam!”.
Bijna ging ik hopen op een beetje brokken en blikschade. Dat had mijn verhaal natuurlijk veel geloofwaardiger gemaakt. Maar nee, ik heb mijn hotel zonder kleerscheuren - en met ingehouden adem bereikt. En daar ga ik nu maar eens van genieten. Met een goed boek in mijn vierpersoons-tweepersoonsbed. Morgen ga ik proberen zelfstandig de straat over te steken.
Het avontuur is begonnen en mijn blog bij deze! heropend.
-
01 November 2011 - 10:55
Mrijk:
Leuk zo'n blog. Hier gaat het zijn gangetje. Werken hier, werken daar, weekend en weer verder werken. Saai!
Veel plezier daar en ik kijk al uit naar de volgende blog :). -
01 November 2011 - 13:04
Anne:
Leuk dat je weer blogt, Vief! En wen er maar aan, aan het verkeerd. Een tip: Volg een local, maak precies dezelfde bewegingen en dan bereik je de overkant veilig. Of denk aan dit principe: De gemiddelde bestuurder van een auto/scooter daar schat van te voren in hoe hard jij oversteekt, dus gewoon gaan met die banaan en dan zijn er ook geen brokken. -
01 November 2011 - 13:47
Maaike:
Hoi Vief,
Wat leuk vanuit Vietnam berichtjes. Vanuit Ghana veel reisplezier gewenst!
Groetjes Maaike, Kony en Milan -
01 November 2011 - 15:38
Eveline:
Hé Vivian,
Ik kreeg opeens een mailtje over je nieuwe blog. Blijkbaar ben ik nog steeds geabonneerd. Wat leuk! Vivian in Vietman :D. Veel reisplezier! En hoe gaat het verder met je? Ik zal je reisverhalen zeker volgen.
Groetjes Eveline v. R. -
01 November 2011 - 20:09
Willemijn:
Veel plezielll!!! =) Kus -
02 November 2011 - 08:29
Caroline Van Doninck:
Vivian, woww, je bent opnieuw op avontuur!! Heerlijk! Geniet van de reis, vang vele vietnameese baby's (of is dit enkel een snoepreisje?) en ik volg zeker je blog vol spanning en jaloesie ;-)
Dikke zoen uit België!
xx -
03 November 2011 - 14:32
Louise:
Jaloers!!! -
04 November 2011 - 08:54
Ronny:
Geniet van alles op je avontuurlijke reis en hopelijk horen en zien we een en ander bij de Kerst, we zullen je verhalen in ieder geval volgen. -
04 November 2011 - 10:23
Corrina En Rudie:
Hoi Reislustig buurmeisje,
Het was wel even schrikken hoor dat je weer zo'n verre reis aan het maken ben maar wat leuk zeg!
We wensen je veel plezier toe en we lezen met plezier jouw reisverslagen hoor!
groetjes de Grimmetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
