6. Voor vroedvrouwen en andere geïnteresseerden
Door: Vivian Janssen
Blijf op de hoogte en volg Vivian
28 Februari 2010 | Ghana, Kumasi
Warning: ik maak gebruik van vakjargon!
Het lijkt me een mooi moment om het wel en wee van de Ghanese verloskamer eens uit de doeken te doen. Inmiddels heb ik al zeven zelfgedane bevallingen in mijn logboek kunnen bijschrijven, dus ik concludeer al voorzichtig dat ik een beetje inzicht in de situatie gekregen heb.
Logisch te beginnen bij de arbeid. Als mevrouw X binnenkomt worden bloeddruk en temperatuur genomen, gevolgd door het vaginaal toucher en het luisteren naar de foetale harttonen middels den Toeter van Pinard (dat is nog knap lastig en regelmatig denk ik met weemoed aan dat goede, oude CTG-toestel). De bevindingen worden genoteerd in het dossier maar vaak blijft dit ook de enige rapportage van de gehele ontsluitingsfase. Waar ik in België op het partogram braaf aanduid wat het weeënpatroon is, wat de volledige interpretatie van het toucher is en wanneer mevrouw heeft geplast, ben ik hier in de totaal omgekeerde wereld terecht gekomen. De weeën komen wanneer ze komen, en of ze nou zwak of sterk zijn, regelmatig of onregelmatig, mevrouw zoekt het maar lekker zelf uit. Baringsdynamiek bestaat hier niet. Het vaginaal onderzoek bestaat alleen uit het aantal centimeters ontsluiting, zelfs wanneer de vliezen (al dan niet kunstmatig) breken, is niet belangrijk. En plassen? Dat doet mevrouw op een emmertje naast het bed, wanneer ze aandrang heeft.
Van de arbeidskamer aangekomen in de verloskamer (lopend, wat nou bedden op wieltjes?) neemt mevrouw plaats op de verlostafel in lithotomie. Er wordt enkel verteld dat ze moet persen, maar hoe dat precies moet vertellen ze er niet bij. Het is wel frappant dat als ze niet goed perst, met vlakke hand op haar benen geslagen wordt. Mijn Twi is niet wat het zou moeten zijn dus met handen en voeten probeer ik de boel nog een beetje te redden en de correcte perstechniek uit te leggen.
Na de geboorte ligt het kind niet bij mama op de buik maar naast haar billen op de verlostafel om afgenaveld te worden, en wordt vervolgens in een warmtebak (die geen warmte geeft) gelegd. Ondertussen wordt met een verblijfssonde eenmalig gesondeerd waarna er flinke tractie op de navelstreng wordt uitgevoerd (eh, inversio?) en de placenta vaak binnen vijf minuten al geboren wordt.
Omdat mevrouw nog niet genoeg pijn heeft moeten doorstaan is nu de tijd aangebroken om de baarmoeder uitwendig flink te masseren terwijl men een HELE hand naar binnen brengt om deze inwendig te ontdoen van bloedklonters. Hierna wordt er een maandverband naar binnen geduwd, stapt mevrouw van de verlostafel af (eh, bloeddruk?) en loopt, zonder kind (eh, moeder-kind-binding?), naar de ‘kraamafdeling’. Alsof er niets gebeurt is.
Jullie begrijpen natuurlijk dat dit de meest ideale situatie is. Wanneer er sprake is van een episiotomie of ruptuur wordt deze eerst nog zonder verdoving gehecht.
En om even echt mijn hart te luchten; Op 25 februari heb ik voor het eerst een dood kindje de wereld op geholpen. Al bij het ontwikkelen van de schouders rolden de tranen over mijn wangen. Het enige wat mijn collegae zeiden: “Why are you crying?”. Wat voor ons een onwerkelijke gebeurtenis is, lijkt voor hen aan de orde van de dag. Het meisje werd niet aan haar moeder getoond maar direct in de warmtebak gelegd, waar ze zeker drie uur heeft gelegen. Toen de volgende vrouw lag te persen (en de warmtebak dus vrij moest worden gemaakt voor een ‘nieuw’ kindje) werd ze in een vuilniszak gestopt. Ditmaal vocht ik tegen mijn tranen, om dezelfde vraag als eerder die dag te voorkomen.
Het lijkt me een mooi moment om het wel en wee van de Ghanese verloskamer eens uit de doeken te doen. Inmiddels heb ik al zeven zelfgedane bevallingen in mijn logboek kunnen bijschrijven, dus ik concludeer al voorzichtig dat ik een beetje inzicht in de situatie gekregen heb.
Logisch te beginnen bij de arbeid. Als mevrouw X binnenkomt worden bloeddruk en temperatuur genomen, gevolgd door het vaginaal toucher en het luisteren naar de foetale harttonen middels den Toeter van Pinard (dat is nog knap lastig en regelmatig denk ik met weemoed aan dat goede, oude CTG-toestel). De bevindingen worden genoteerd in het dossier maar vaak blijft dit ook de enige rapportage van de gehele ontsluitingsfase. Waar ik in België op het partogram braaf aanduid wat het weeënpatroon is, wat de volledige interpretatie van het toucher is en wanneer mevrouw heeft geplast, ben ik hier in de totaal omgekeerde wereld terecht gekomen. De weeën komen wanneer ze komen, en of ze nou zwak of sterk zijn, regelmatig of onregelmatig, mevrouw zoekt het maar lekker zelf uit. Baringsdynamiek bestaat hier niet. Het vaginaal onderzoek bestaat alleen uit het aantal centimeters ontsluiting, zelfs wanneer de vliezen (al dan niet kunstmatig) breken, is niet belangrijk. En plassen? Dat doet mevrouw op een emmertje naast het bed, wanneer ze aandrang heeft.
Van de arbeidskamer aangekomen in de verloskamer (lopend, wat nou bedden op wieltjes?) neemt mevrouw plaats op de verlostafel in lithotomie. Er wordt enkel verteld dat ze moet persen, maar hoe dat precies moet vertellen ze er niet bij. Het is wel frappant dat als ze niet goed perst, met vlakke hand op haar benen geslagen wordt. Mijn Twi is niet wat het zou moeten zijn dus met handen en voeten probeer ik de boel nog een beetje te redden en de correcte perstechniek uit te leggen.
Na de geboorte ligt het kind niet bij mama op de buik maar naast haar billen op de verlostafel om afgenaveld te worden, en wordt vervolgens in een warmtebak (die geen warmte geeft) gelegd. Ondertussen wordt met een verblijfssonde eenmalig gesondeerd waarna er flinke tractie op de navelstreng wordt uitgevoerd (eh, inversio?) en de placenta vaak binnen vijf minuten al geboren wordt.
Omdat mevrouw nog niet genoeg pijn heeft moeten doorstaan is nu de tijd aangebroken om de baarmoeder uitwendig flink te masseren terwijl men een HELE hand naar binnen brengt om deze inwendig te ontdoen van bloedklonters. Hierna wordt er een maandverband naar binnen geduwd, stapt mevrouw van de verlostafel af (eh, bloeddruk?) en loopt, zonder kind (eh, moeder-kind-binding?), naar de ‘kraamafdeling’. Alsof er niets gebeurt is.
Jullie begrijpen natuurlijk dat dit de meest ideale situatie is. Wanneer er sprake is van een episiotomie of ruptuur wordt deze eerst nog zonder verdoving gehecht.
En om even echt mijn hart te luchten; Op 25 februari heb ik voor het eerst een dood kindje de wereld op geholpen. Al bij het ontwikkelen van de schouders rolden de tranen over mijn wangen. Het enige wat mijn collegae zeiden: “Why are you crying?”. Wat voor ons een onwerkelijke gebeurtenis is, lijkt voor hen aan de orde van de dag. Het meisje werd niet aan haar moeder getoond maar direct in de warmtebak gelegd, waar ze zeker drie uur heeft gelegen. Toen de volgende vrouw lag te persen (en de warmtebak dus vrij moest worden gemaakt voor een ‘nieuw’ kindje) werd ze in een vuilniszak gestopt. Ditmaal vocht ik tegen mijn tranen, om dezelfde vraag als eerder die dag te voorkomen.
-
28 Februari 2010 - 18:11
Elvira:
Wow, heftig, hoe wreed die dingen er daar aan toe kunnen gaan!
Ik lees je blog keer op keer met volle aandacht Vief;-) -
28 Februari 2010 - 18:35
Lejon:
Oiyoh, vooral die laatste alinea is bizarre shit. De rest snap ik niet. -
28 Februari 2010 - 19:06
Moi:
Ja Viefje,
Zoals ik al eerder heb opgemerkt: er valt ook sneeuw in Afrika...zwarte! -
28 Februari 2010 - 19:36
Claudia:
Harde realiteit daar Viv, het is soms onvoorstelbaar hoe ze daar de Vroedkunde uitvoeren! Hou je Taai! Je schrijft hele mooie verhaaltjes!!!
Liefss -
28 Februari 2010 - 21:50
Jeroen:
Wauw. Sterkte lief. -
01 Maart 2010 - 12:14
Leen:
Manman, wat een andere wereld.. Veel succes en geluk voor de komende tijd! -
01 Maart 2010 - 12:21
A3:
Hm, niet echt zo rooskleurig als op tv zegmaar :s
Dat laatste is echt bizar. Kun je met je collega's daar wel over napraten enzo om dat soort dingen te verwerken? Of maken ze daar geen tijd voor vrij?
Veel sterkte Vief! Dat je maar veel blije geboortes mag doen. -
01 Maart 2010 - 19:39
Oma Chrisje:
Intressant wat je beleeft
in Ghana
Het is percies zoals ik het deed 50 jaar geleden.
Geen apparatuur zoals men nu hier gebruikt.In mijn tijd was er een stetoscoop van hout om het hartje te beluisteren en werden de weeen soms kunstmatig op-
gewekt. Dus gewoon afwachten en hard pijnlijden.Ook werd de baby in een molton naast de vrouw gelegd, daarna even in warm water onder
gedompeld, aangekleed en dan pas in de armen van de moeder gelegd, dan mocht de vader zijn kind bewonderen.Als het een doodgeboren kinje was werd het ingepakt en naar een ander ruimte
gebracht voor de begrafenis.Met gevoelens werd geen rekening gehouden.
De tijden zijn we gunstig
veranderd.
Lieve schat, doe je best
Veel liefs van mij ,
Je Oma Chrisje.xxx -
03 Maart 2010 - 13:18
Bossie:
Zomaar een tip: Mocht je nog naar Akosombo gaan, bezoek dan Sajuna Beach in Atimpoku. Daar verhuren ze kajaks en roeiboten. Je kunt er lui zijn of sporten en er zijn twee zwembaden. O ja, ze hebben er Douwe Egberts koffie en verkopen Nederlandse boeken. -
04 Maart 2010 - 16:45
Tante Leuntje:
Lieve Vivian,
Wat ben ik blij dat jouw brave neven in Nederland geboren zijn!
Het is nogal heftig wat daar allemaal op je pad komt. Maar je bent onze dappere "nigte", dat zit wel goed!
Houd je haaks!
Liefs van tante Leuntje en ome Kees -
06 Maart 2010 - 07:51
Noortje:
Jeetje heftig joh! Dat is echt een totaal andere wereld van wat wij hier gewend zijn.
Jij moet daar meer aanleren dan je zelf moet leren;)
Suc6 en take care!
Liefs Noortje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
